Voor veel ouders voelt Halloween als onschuldig vermaak. Maar voor christelijke ouders kan de vraag "Vieren we het of niet?" dieper liggen. Gaat het puur om snoep en verkleden, of zijn er ook spirituele aspecten om te overwegen?

Vanaf de allereerste pagina's van de Bijbel zien we dat God Zelf de waarde van een weloverwogen plan demonstreert. Hij schiep de wereld niet in chaos of haast, maar in een perfecte, zeven-stappen volgorde. Elk element had zijn plaats en tijd. Dit patroon van goddelijke planning loopt als een rode draad door de hele Schrift en biedt krachtige lessen voor ons eigen leven.

Heb je ooit een doel gesteld vol enthousiasme, om er weken later achter te komen dat je amper vooruitgang hebt geboekt? Je bent niet de enige. Veel mensen beginnen vol goede moed aan hun reis, maar zonder een concrete routekaart. Gaandeweg komen ze dan achter wat er nodig is om hun doel te bereiken. Hoewel deze learn-by-doing aanpak waardevolle lessen oplevert, zorgt het er vaak voor dat we niet ons volledige potentieel benutten.

De cursor knippert op het lege scherm. Je hand trilt lichtjes boven de muis. Dat project, dat gesprek, die nieuwe fase die je zo graag wilt starten… het voelt als een onneembare berg. Ergens diep vanbinnen fluistert een stem: "Wat als ik faal? Wat als het niet goed genoeg is? Wat als mensen me uitlachen?" Die verlammende angst om te beginnen is van alle tijden. Maar zo oud als de angst zelf, is de waarheid die er dwars doorheen breekt: je hoeft het niet alleen te doen.

Terwijl de laatste Sinterklaascadeautjes werden ingeslagen, pakte ik mijn oude notitieboekje erbij. Jaren geleden had ik hierin mijn gedachten opgeschreven over Sinterklaas, vooral rondom de felgevoerde discussies over Zwarte Piet. Destijds had ik me verdiept in het verhaal achter Sinterklaas, en hoewel ik mijn mening graag wilde delen, vond ik het spannend om mijn standpunt publiekelijk te uiten. Sindsdien is er veel veranderd. Ik heb nieuwe inzichten opgedaan en voel dat dit het juiste moment is om mijn verhaal met jullie te delen. Daarom wil ik dit onderwerp in een serie bespreken, waarbij ik niet alleen stilsta bij de emoties die dit verhaal losmaakt, maar ook bij hoe wij als gezin hiermee omgaan. Mijn wens is dat we samen dit gevoelige onderwerp kunnen bespreken en tot een bewuste keuze komen over onze eigen tradities. Doe je mee?

Heb je ooit het gevoel gehad dat er meer is? Meer vreugde, meer vrede, meer doelgerichtheid en meer voorspoed? Dat er een Goddelijk plan is voor jouw leven, een weg naar jouw allerbeste versie? Je bent niet alleen. In de drukte van alledag, tussen alle verplichtingen en verwachtingen door, kan het een uitdaging zijn om die diepe, zingevende connectie met God te houden en Zijn principes toe te passen. Daar is deze podcast voor.

Hoe vaak heb je tegen jezelf gezegd: "Ik begin volgende week," "Ik ben er nog niet klaar voor," of "De omstandigheden zijn gewoon niet perfect"? We kennen die stem allemaal. Het is de stem van de angst, van het uitstel, en hij houdt ons gevangen in een plek waar we nooit hadden moeten blijven.

In de serie CHANGING PERSPECTIVE, oftewel verandering van perspectief, nemen we tradities onder de loep. Toen ik aanvankelijk begon met deze serie deed ik dat uit een verlangen om iets groots neer te zetten. Een serie waarin grote controversiële ideeën worden besproken. Ik merkte namelijk dat onderwerpen zoals racisme, discriminatie, een verkeerd zelfbeeld en rivaliteit tussen groeperingen vaak worden beschouwd als de boosdoeners waardoor scheiding komt of echte connectie onmogelijk is. Maar ik geloof dat de echte reden een gebrek aan kennis en inlevingsvermogen is. Men gaat vaak op zoek naar een compromis waarin beide partijen water bij de wijn moeten doen waardoor niemand dus het beste meer krijgt. Daarom wilde ik juist op zoek gaan naar de beste invalshoek om zo van compromis naar win-win situatie te gaan. En toen gebeurde er iets waardoor mijn eigen perspectief veranderde. En zo begon Changing perspective!

Toen ik voor het eerst in Helmond ging wonen – dat is nu 49 jaar geleden – vroeg een tante wat ik voor mijn huis wilde hebben. Ik zei: "Een Bijbel." Het enige wat toen open stond in die Bijbel, was Psalm 23: "De Heer is mijn Herder." Hij is niet alleen mijn Herder geweest vanaf mijn 26ste jaar tot nu toe (ik ben nu 75), maar Hij was en is mijn Redder. God is Degene die mij in de schoot van mijn moeder heeft gevormd, en daarom lees ik ook Psalm 139. Ik ken niet alleen de Psalm, maar ook persoonlijk die Herder. Elke dag bewijst Hij dat weer. En zoals altijd: we kunnen en mogen elke dag een wonder van God verwachten, als we het maar willen zien. We moeten wakker worden en beseffen dat elke nieuwe dag ons door Hem gegeven is.